Praw­do­pod­ob­nie już w 1142 r. pod­ob­ną for­mę de­mo­krac­ji wpro­wad­ziła do rd­zen­nych mieszkańców Ame­ry­ki Pół­no­c­nej De­gana­wi­dah, tak zwa­ny Wie­lki Po­ko­jo­wiec, i za­pi­sała ją w Pra­wie Wie­lkie­go Po­ko­ju. Pra­wo to dało także po­c­zą­tek za­sad­zie sied­miu po­ko­leń, któ­ra mó­wi, że każ­de działa­nie po­win­no być wy­bra­ne tak, aby przy­szłe po­ko­le­nia, w tym siód­me, rów­nież otrzy­mały pię­kną i ży­wą ziemię.

Ten por­zą­dek społecz­ny opier­ał się na za­sad­zie całości, w któ­rej czło­wiek jest postrz­ega­ny ja­ko część całości, a całość ja­ko część czło­wie­ka. Na po­siedze­niach ra­dy, oprócz sze­fów klanów, zwy­kli mężc­zy­ź­ni, ko­bie­ty i dzie­ci mo­g­li swo­bo­dnie wy­rażać swo­je oba­wy i uc­z­est­nic­zyć w po­dej­mo­wa­niu de­cyzji. Ko­bie­ty by­ły rów­ne z mężc­zyz­na­mi, a na­wet peł­niły cen­tralną funk­c­ję w społecz­ności ja­ko tzw. mat­ki kla­no­we. De­cyzje by­ły za­zwy­c­zaj po­dej­mo­wa­ne w drod­ze kon­sen­susu, dla do­bra społecz­ności. W pod­ob­nej for­mie sy­stem ten jest na­dal uży­wa­ny przez Iro­ke­zów do dzisiaj.